Landelijk nieuws over windmolens en zonnevelden leert ons veel.
We zien vooral de worsteling. Nergens is men blij met windmolens relatief kort bij bebouwing. Ook hoe er een deken aan zonnepanelen over het land wordt getrokken stemt mensen negatief.
We leren dat afwegingskaders vaak rekbaar worden toegepast en direct betrokkenen het nakijken hebben.
We leren dat het betrekken van mensen veelal voor de vorm is. Plannen worden er door gedrukt en het is slikken of stikken.
De inzet van gemeenten wordt getrakteerd als een must om aan de klimaatdoelen te gaan voldoen.
Iedere molens is er één en gaat bijdragen. Zeker … De mate waarin is echter een heel ander verhaal, nog maar te zwijgen over het rendement in relatie tot kosten. Met al deze inspanningen, al die molens die nog moeten komen, gaan we tot 2030 slechts 6 procent van ons energiegebruik verduurzamen. Is het dat waard? Kan dat niet anders? Komen er molens dan wordt de leefomgeving voor velen een stuk minder plezierig of zelfs helemaal verpest. Het heeft veel negatieve effecten. Wordt er wel echt nagedacht of het dat allemaal wel waard is? Ik vraag het me af.
Ook in onze regio zijn momenteel gesprekken met landeigenaren gaande over zonnevelden en windmolens. Het maakt een paar landeigenaren even extra blij plus een groep (vooral buitenlandse) investeerders.
Leestip:
Op Nu.nl, 16 januari 2021: ‘Ruim driekwart van grote Nederlandse zonneparken in buitenlandse handen’
Quotes uit het artikel:
“De Nederlandse zonnevelden die in buitenlandse handen zijn krijgen samen tot bijna 1,1 miljard euro subsidie. Daarvan verdwijnt 83 procent, zo’n 889 miljoen euro, naar het buitenland.”
“Boeren die 25 hectare land verpachten ontvangen hierdoor jaarlijks al snel zo’n 200.000 euro.”